РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Ларыса Геніюш
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Мяцеліца
Па палёх ды па загонах,
      па аселіцах,
ой, сівая йдзе, гуляе
      к нам мяцеліца.
 
Туманамі сьнег пушаны
      ўсё кудзеліцца,
па дарогах, ля парогаў,
      мякка сьцелецца.
 
То жаночым жалем звонкім
      разгалосіцца,
то аб шыбы б’е вузкія,
      ў хату просіцца.
 
То вясёла адазьвецца
      расьпяяная,
заве, маніць з сабой сэрца
      ў даль нязнаную.
 
Пяе песьню, зацягае
      ўсё тужлівую,
чэша вецер, заплятае
      косы сівыя.
 
Сьцеле бурай, засыпае
      сьлед завеяны
матылькамі, бы у маі,
      сьнегам сеяным.
 
Наракае, плача, тужыць
      ноччу цёмнаю,
б’е у вокны, злосна будзіць
      вёску сонную.
 
Ой, скрыпяць, скрыпяць бярозы,
      нагінаюцца,
перад крыжам, пры дарозе,
      быццам каюцца.
 
Мо’ за вёсны з маем тыя
      расьпяяныя,
мо’ за песьні маладыя,
      за вясьняныя.
 
Мо’ за шэпты той мяцелі,
      ой, нязнаныя,
за пяшчоты зь ветрам кволым,
      ды за п’яныя.
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.