Па палёх ды па загонах, па аселіцах, ой, сівая йдзе, гуляе к нам мяцеліца. Туманамі сьнег пушаны ўсё кудзеліцца, па дарогах, ля парогаў, мякка сьцелецца. То жаночым жалем звонкім разгалосіцца, то аб шыбы б’е вузкія, ў хату просіцца. То вясёла адазьвецца расьпяяная, заве, маніць з сабой сэрца ў даль нязнаную. Пяе песьню, зацягае ўсё тужлівую, чэша вецер, заплятае косы сівыя. Сьцеле бурай, засыпае сьлед завеяны матылькамі, бы у маі, сьнегам сеяным. Наракае, плача, тужыць ноччу цёмнаю, б’е у вокны, злосна будзіць вёску сонную. Ой, скрыпяць, скрыпяць бярозы, нагінаюцца, перад крыжам, пры дарозе, быццам каюцца. Мо’ за вёсны з маем тыя расьпяяныя, мо’ за песьні маладыя, за вясьняныя. Мо’ за шэпты той мяцелі, ой, нязнаныя, за пяшчоты зь ветрам кволым, ды за п’яныя.
|
|