Ёсьць край адзін пад прамяністым небам,
даступны сяньня толькі маім сном,
дзе гожы луг ля цёмна-сініх грэбляў
засланы сьнежна-белым туманом.
Там недзе ў хвалях рэкаў перазвонных,
ў палёх, дзе зацьвітаюць васількі,
ў ачох дзяўчат і ясных лехаў лёну
губляе неба цудны свой блакіт.
Далоні й сэрца зроднены з ральлёю,
а душы з краем ў наквеці галін.
Там Нёман пенным бурыцца прыбоем,
ніў хусьцем ярым сьцелюцца палі.
Шуміць пшаніца залацістым чубам,
зьвісае зь вецьця перламі авёс,
заносьліва ірдзіцца сіні лубін,
а грэчка кволая лунаецца з палос.
Ёсьць край адзін, аквечаны юргіняй,
край, тканы зеленьню узорыстых краснох,
край, вышыты у пацеркі калінаў,
дзе ноч з расой сядае на парог
і чэша косы доўга, задумлёна,
ўплятае зоры ў цемень валасоў,
блядыя рукі выцягае сонна
і надзіць месяц, каб апаў далоў.
Ёсьць край адзін, так сьвету мала знаны,
дзявочы край між сіні і зарніц,
дзе дню насустрач конь іржэ буланы,
гатовы ў полі вецер даганіць.
Вятрамі чэсаны і росамі умыты,
дзе гоні з сонцам мерае сявец,
і гнецца ў пояс каласамі жыта...
Ёсьць край адзін – мой цэлы, цэлы сьвет!
|
|
