Шугай, мая песьня, шляхом недаступным, арлінаю сьцежкай дахаты ляці. I я паляцела б з табой, каб ня путы, што долю так рана скавалі ў жыцьці. Ляці, мая песьня, дзе нашы дзяўчаты, калінавы цьвет у вянкі зь імі ві ды чорнай разорай ідзі за аратым, тугою за воляй па Нёмне плыві. З гарачага сэрца цябе пасылаю да цьветам пахучым асыпаных ліп, – вітай і лялей там усё, што кахаю, на'т камень амшэлы на роднай зямлі. Ня шмат панясеш ты з сабой па дарогах у родных прастораў туманную сінь. Апроч майго сэрца, ня маю нічога, – яго ты да хатаў, як дар, занясі. Прыспаную цьмою, няволяй вяковай арліную душу пад сьвітай будзі. Ты сілай каханьня крышы нам аковы і клічам краіну да сонца вядзі.
1942-1945
|
|