Доля не кунежыла мяне,
вельмі скупа адмярала радасьць,
шчасьце толькі песьнямі ды ў сьне
рассыпалася акордамі прынадна,
каб пагаснуць, як блудны агонь,
зорамі асыпацца над раньнем,
атуліць туманнаю смугой
і патухнуць недасяжным зданем.
Сэрца смагла радасьці людской,
боль ня раз шчыміў яго начамі.
Хто ж мой пенны юнасьці прыбой
з навакольля шэрага мог сьцяміць?
Радасьць мёдам не цякла з вашчын,
злою доляй не даецца дарам, –
трэба шэрасьць дня перамагчы,
выкрасаць яе з будзённых хмараў.
Можна шмат нямілага мінуць,
на нягоды сумныя забыцца, –
на дарогах сэрца не сагнуць,
не згубіць праменнага ў драбніцах.
Сёньня цесна радасьці ў грудзёх,
той няспутанай, растузанай, віхрыстай!
Хай бурліць вяснова ў ручаёх,
звонкім сьмехам сьвет замоўклы хрысьціць.
Доля не кунежыла мяне,
сьмелы лёт ня раз спыняла градам,
і таму ў жыцьцёвым тумане
мне так хочацца рассыпаць сэрцам радасьць.
Прага, 20.VI.1944.
|
|
