Дзе ты, кут далёкі, дзе ты
з даўніх дзён тугі нясьмелай?
Я плятуся шэрым сьветам
з сэрцам з болю анямелым.
Сум з тугою пачародна
прыплятаюць маю долю.
Вецер зь ніў далёкіх, родных,
небаракаю скуголіць.
Так далёкі шлях да мэты,
сіл нямнога засталося.
На дварэ красуе лета,
а у сэрцы плача восень.
Гураган вакол бяскрайны.
Можа, прыйдзецца загінуць...
Што ж табе, мой любы краю,
я тады змагу пакінуць?
Слава тым, хто паў за волю,
за цябе хто сплыў крывёю!
Мне ж тваю цяжкую долю
дай забраці із сабою.
|
|
