У горы я над тваімі ранамі...
Божа, болей цябе не карай,
старажытны, любы, каханы мой,
вечна скованы родны Край!
Мой курганны, жытні, зубрыны мой,
вытрывалы ў агні пакут,
Ефрасіньнін, сьвяты, Скарынавы
Беларускі адвечны кут.
Ломяць віхры збуялае, кволае,
абмінаюць цьвярдыя камлі.
Прашумелі яны над сёламі,
свой пакінуўшы сьлед на зямлі.
Воблік твой і адвечную мову,
літасьць ў сэрцы і лад стары
не крануў на'т віхор суровы
у балотах ды у бары.
Сьвітка наша, льняная кашуля
не здала свае мовы ў палон,
затуліла яе, прыгарнула,
захавала да сёньняшніх дзён.
Калі зноў агартае нас цемра,
мы ўцякаем душою ў сяло,
бо прывыклі мы чэрпаць аберуч
у народа жывога сьвятло.
|
|
