Імя тваё ў дні пакутна-нявольныя шэпчуць мне хвалі уральскай ракі. Імя нагадвае сьцежкі міжпольныя, жытнюю ніву, а ў ёй васількі. Імя тваё, быццам неба над Шчараю, вабіць і кліча мяне ў вышыню, шэпча курганамі, казкамі, марамі, песьняй вячэрнюю рве цішыню. Чую яго – і журба расплываецца, ўспомню – па жылах цяпло прабяжыць. Вусны ад шчасьця к табе ўсьміхаюцца, шэпчуць ціхутка, што хочацца жыць. Імем такім мая бабка прыгонная клікала ўкрадкай свайго дзецюка, як васільковаю ночкай бяссоннаю бегла ў садочак яго сустракаць. Імя тваё ў дні сучаснасьці шэрае грэе мяне сонцам родных высот, служыць грудзям непахіснаю вераю, кліча ў супольны адважны палёт. Веру ў цябе, ў тваё сэрца вялікае. Знаю – такія ня ўмеюць маніць. Зь імі дайдзеш – куды доля паклікала, тое здабудзеш, што хочаш здабыць. Дык не сумуй, што завеі паўночныя высушаць краскі чала і надзей, што беласьнежныя грудзі жаночыя мужных тваіх не адчуюць грудзей, Можа, за гэта, за ўсё перажытае, цёпла прыгорне, ня знаючы мук, ўпоены воляю, намі здабытаю, ўнучку тваю мой кахаючы ўнук.
|
|