Падыйдзі, пасядзі, паглядзі Ў мае вочы, заліты сьлязьмі, Сьпяі песьню, нуду разьвядзі, Пачаруй хараствамі сваймі. Я адзін, мне так смутна! Нуда Душу муча, сон гоне з павек, Ты ж – вясёлая, ты – малада, З табой быў бы шчасьліў чалавек. Ты пяеш – салавейка пяе, Твар твой – сонца паглёд залаты, Зоры сьветлыя – вочы твае, Ты уся – зь неба анёл сьвяты. Ты ня йдзеш – к табе думкай бягу, Табой брэджу на яве і ў сьне; Прыйдзеш ты – гаварыць не магу... Ты, дзяўчынка, замучыш мяне. Кажуць людзі, што ты неўнарок Ад усіх на сяле найбядней... На чале на дзявочым вянок – Ад скрынь золата, скарбаў мілей. Грошы я пражыву, як нажыў, Або ўкрадзе благі чалавек; Тваё ж сэрца, цябе каб здабыў, Хто праз цэлы мне выдзера век? Дык хадзі ж, не стыдайся, к грудзям Сваім белым мяне прыгарні; Дай мне шчасьця на зайздрасьць людзям, Сьпяі песьню, нуду разгані.
[1906–1910]
|
|