Сёньня аб сьцежках нялёгкай долі
Гутару доўга з пажатым полем.
Вецер чупрыну руні хвалюе,
Нашай размовы ніхто ня чуе.
Толькі бяроза часам сагнецца,
Ў пажоўклым гольлі птах страпянецца.
Хмара прыполам сонца прыкрые,
Ў грудзёх мне сэрца мацьней заные.
Роднае поле – сьвятасьць і дзіва,
У набегі, у войны вечна радзіла,
Ад грознай утомы не спачывала,
З раненых нэтраў хлеб нам давала.
Гутарка з рэчкай, гутарка зь ветрам,
З плошчай бязьмернай, сонцам сагрэтай.
Пасодзіш бульбу, расьце ўсё дбайна,
Усё ў сваю пору, усё жыцьцядайна.
Высахне ў сьпёку, прымерзьне у сьцюжу
Дожджык упадзе, і ўсё будзе дужаць.
Сарвецца вецер, вербы наклоніць
I мне ад думаў астудзіць скроні.
I нешта сэрцу майму падкажа,
I зерне словаў ў барозны ляжа.
Хоць прыйдзе сьпёка, мароз лютуе –
Зярняты праўды зямля ўзгадуе!
|
|
