Ты зямля, майго бацькі зямля, Якой гэта чароўнаю сілай Ты ў палон маё сэрца ўзяла, Якім зельлем мяне апаіла? Мне здаецца, ўсё бачу здалёк Гольлі дрэў, у аблокі ўзьнятых, I такі невысокі грудок, На якім красавалася хата. I дарога бяжыць праз палі, Абмінае над крушнямі дзічкі, Б'е вада ля каменьняў зь зямлі У лона ціхай, прачыстай крынічкі. Недзе грыбам растуць гарады, Ты ж мілей мне любое сталіцы, То тваей жыцьцядайнай вады Не магу я да скону напіцца... Знаю мудрую праўду тваю, Тваіх слухаю толькі законаў, Быццам птушкі, я сэрцам пяю Тваім плодным, квітнеючым гоням. Я расту, як ячмень, як авёс, Зерне ў коласе пэўна хаваю, А ў сьнягі і ў суровы мароз Я, здаецца, з табой спачываю. Ўсё жывое я сэрцам люблю, Кожны ведаю твор невялічкі, Ласку сонейка ў душу лаўлю I ад бур не хаваю аблічча!
|
|