Калі бачу лютую няпраўду, Ўсю хлусьню, што кідаюць на нас, Я хачу, каб ты быў крыху радам, Як апора ў самы трудны час. Каб слаўцом ці хоць сваім маўчаньнем, Думкамі, што йдуць з маімі ў такт, Адагнаў з чала мне боль адчайны, Бо сама не спраўлюся ніяк... Каб у час сяброўскае сустрэчы, У жыцьця цяжкога пералом, Расказаў аб велічным, аб нечым, Ад чаго б мне сэрца ажыло. Не шукаю у жыцьці апоры, Ўсім сама гатова памагчы, Гэта ўзьлёт мой прыпыніўся з гора, I таму са мною – памаўчы.
|
|