Сьціхлі ўсхліпы суровых завей, Недзе з поля вясна падступае, Вокны цёмныя ў хаце маей, На парозе ніхто не вітае. Ты так жыць яшчэ, мілы, хацеў, Ўсё казаў: «Я так жыў з табой мала...» Ледзь агеньчык жыцьця Твайго тлеў, Але сэрца трывожна кахала. Так кахаюць плач сына слабы Да жыцьця, што народзіцца з болю, Так кахаюць агонь барацьбы За народную сьветлую долю. Як калісьці з гадоў маладых Мы ўздымалі над шэрасьцю крыльлі, Мары, думы і боль на дваіх Мы да старасьці разам дзялілі. У задуме глыбокай стаю, На пясок сьлёзы капаюць сьвежы, Ты забраў, мілы, душу маю, Што ж, Табе яна толькі належыць.
|
|