Пахінулася, Ў зямлю ўехала Ты, вясковая Хата бедная!.. На страсе тваёй Мох паношыцца, Цьмой-лучынкамі Вокны жаляцца. А як дзікія Ветры ўсходзяцца, Ты дрыжыш уся, Хатка цёмная. К табе, мілая, Не зайшоў ніхто З словам ласкавым Дый з пацехаю. Толькі йдуць к табе Па мужыцкую Сілу крэпкую, Працавітую. Бедна, хатка, ты, Але вечная, I палацы ўсе Перастоіш ты.
[1906–1910]
|
|