Што ж табе, Унуку, я ў спадчыну дам Долю цяжкую, сямейную, нашу, Якую з маленства адчуў ты ўжо сам, Ці з ворагам лютым ў боі бясстрашша? Ці, можа, малітву пакіну табе Ў цяжкую хвіліну да добрага Бога, Якая трымала мяне ў барацьбе Ды бараніла ад ворага злога. Хацела б пакінуць на радасьць палі, Зялёныя сьцежкі сваёй маладосьці, Але і гэта нам сёньня ўзялі, Пакутаю нашай шляхі сабе мосьцяць. Хацела б пакінуць на радасьць каня, З ганачкам белым прыгожую хату, Каб думы цяжкія ты мог разганяць, Ў палёх даганяючы вецер крылаты. Памяць пакінуць, як ясны паром, Што бераг наш злучыць з табою, мой дружа, I ў спадчыну даць табе, Ўнуку, пяро, Але зацяжкае гэта аружжа. Любоў да народа і думак палёт, Адвагу і сілу, рашучасьць у сэрцы, Каб вытрываць мог сярод зла і нягод, Калі гэта часам табе давядзецца. Пакіну свой шлях, па каторым іду, Безьліч надзеяў, і шчопці цярпеньняў, I сілу, і сьмеласьць няспутаных дум, I веру у праўды людской дасягненьні.
|
|