У вянку з пралесак,
У сьвятлянай шаце
Ходзе борам-лесам,
Полем, сенажацяй.
Сонцу-яснагрэю
Расплятае косы,
Раніцамі сее,
Як брыльянты, росы.
Сьцелецца травіцай,
Ветрыкам шапоча,
Коціцца крыніцай,
Рыбкаю плюскоча.
Весела міргае
Сошцы і баронцы,
Зернятка хавае
Ў сьвежай баразёнцы.
У гайкі заходзе,
Шапаціць лісткамі;
Гутарку заводзе
Зь белкамі, дзятламі.
Роднае прысельле,
Вырай любіць вуча,
Лад вядзе ў капэле
Грамады пявучай.
Сяміцьвет – вясёлкай
Зьзяе над далінкай,
Ходзе за кароўкай,
Гляне і ў хацінку.
Дзецюку, дзяўчыне
Блогасна ўсьміхнецца,
Штось на вуха кіне,
Закалоце сэрцам.
I усюдых гэтак –
Полем, сенажацяй,
У кароне з кветак,
У сьвятлянай шаце.
[1906–1910]
|
|
