Nu, što sumien tam ty, moj dziaciuk małady!
Davaj čarku na stoł, – vot i ŭsia tut biada!
Kiń dramać i ŭzdychać, uzdychni lepš tady,
Jak ci žyć, ci ŭmirać budzie ŭžo nie naŭda!
Hrukaniom, stukaniom čarka ŭ čarku, jak śled, –
Bač, i stanie duša pałanieci ahniom;
Viesialej i śmialej hlanuć vočy na śviet,
Viesialej i śmialej pojdzie ŭsio chadunom.
Ty biaduješ adno, što žyć kiepska tabie;
Pluń na toje, što kiepska, što lepiej – šukaj!
Jak vužaka, kałiś i ja viŭsia ŭ žalbie;
Hlań siahońnia ŭsio roŭna – ci piekła, ci raj.
A było, oj, było, jak małinka žyćcio:
Byŭ ščaśłiŭ, pieśni pieŭ, na ŭsio ptuškaj hladzieŭ...
Kałi chočaš, skažu, raskažu tabie ŭsio...
Daj voś čarku, a to ŭžo jazyk prymadzieŭ.
Jak napeŭna spaznaŭ, dahadaŭsia i ty,
Praź dziaŭčynku pajšło, a nialohka pajšło.
Maładyja byłi, šmat było durnaty;
Dvaccać pieršy mnie jšoŭ, joj siemnaccać było.
Pa susiedstvu žyła, zvałi Jeŭkaj jaje,
Daspadoby była jak i mnie, tak i ŭsim.
Ci hladzić na ciabie, ci to pieśniu piaje, –
Nie było joj raŭni ni u hetym, ni ŭ čym.
Padabałasia mnie lepš, jak sam ja sabie;
Niespakoj mučyŭ dniom, nočkaj son uciakaŭ;
Ci išoŭ za sachoj, ci pacieŭ u kaśbie, –
Pavidaci jaje, jak zbaŭleńnia, čakaŭ.
Nie skažu, kab mianie adhaniała jana:
Joj pa sercy ja byŭ, jak jana dla mianie.
I časina ŭciakła udvaich nie adna,
I ciapier hety čas maju ŭ sercy na dnie.
Na kirmašy chadziŭ ź joju razam nia raz,
I haścincy kuplaŭ, i ŭ sadočku hulaŭ;
Nienahladku maju ja hałubiŭ padčas,
Abnimaŭ, całavaŭ, dumki joj aśmialaŭ.
A matula maja (raj niabieski ŭžo joj)
Tak lubiła jaje, jak by rodnu dačku:
Ŭsio čakała, nazavu ja svajoj, –
Kałi Jeŭku svaju paviadu u carkvu.
Dyj adna złybiada moj sušyła papar:
Pryzyŭ mnie, jak piatla, ŭžo na šyi visieŭ...
Bratu vyjšłi hady, baćka žyŭ i nia star,
Ja sam duž i zdaroŭ, – značyć, lhoty nia mieŭ.
Što rabić u takim tut žyćci, biespućci –
Vyjści cełym ź piatłi, nie paleźci naŭrad:
Ci žanicca ciapier i ŭ sałdaty iści,
Ci žanicca tady, jak viarnusia z sałdat?..
Varažyŭ, razvažaŭ sam adzin i ź ludźmi:
Jeŭka kaža, što joj možna hetak i tak;
Maci kaža: ciapier ažanisia vaźmi;
Baćka raić – paśla, bo mo zdarycca ŭsiak.
Adłažyŭ napaśla, adłažyŭ naŭsiady...
Chutka vosień pryjšła, i na pryzyŭ u Škłoŭ
Tatka z chaty pavioz. Tam pajšło bieź biady:
Papraščacca dziadźki adpuściłi damoŭ.
Mo i hod nie minuŭ, jak šynel ja nadzieŭ, –
Z domu viestku dastaŭ, što matula ŭmiarła;
Ślozy chłynułi mnie, prost, na śviet nie hladzieŭ;
Žal jašče i ciapier – niedakučnaj była...
U pachodzie byłi, i pryjechać nia moh
Doŭh apošni, chaŭturny, radzimaj addać;
I paśla, da kanca majoj słužby, ŭžo Boh
Choć mahiłki jaje nie sudziŭ ahladać.
Nu, ab Jeŭcy čamu – ty spytaješ – maŭču?
Ot, pisałi, što žyva, zdarova, i ŭsio...
Vieryŭ hetamu ja i snavaŭ ŭcichaču
Dumki, jak heta my ź joj ustroim žyćcio.
Choć daloka stajaŭ, a lubiŭ, ŭspaminaŭ
I achvoty nia mieŭ da druhich da dziaŭčat:
Joj adnoj piśmy słaŭ i spakoju nia znaŭ, –
Ŭsio čakaŭ taho dnia, kałi puściać z sałdat.
Tak syšło kolki hod, až narešcie i srok
Majoj słužby pryjšoŭ – adpuściłi zusim.
Ja viarnuŭsia, i što ž? E, moj miły bratok! –
Była zamužam Jeŭka za baćkam maim.
Što pryjšło ŭ hałavu za staroha pajści –
Nad adhadkaj takoj dumak ja nie łamaŭ:
Siratoju była, a u prostym žyćci,
Chto pasvataŭsia pierš, toj i vierch atrymaŭ.
Sam zhadaješ, što ja pieražyŭ u toj čas, –
Kolki ŭ rodnaj chacinie paspytyvaŭ muk.
Čamu lepš nie ŭziała śmierć katoraha z nas?
Chlebam chleb nia byŭ mnie, ŭsio vałiłasia z ruk.
A jana – ŭžo pry mnie – ŭsio chmurniej z kožnym dniom...
Dzie ščaśłivy toj śmiech, dzie viasioły pahlod?
Časam razam niaŭznak – ja, jana uzdychniom,
Dy ja ŭ pole barzdžej, a jana – ŭ aharod.
Tak prachodziłi dni ŭ złybiadzie, a jana –
Naša mačycha ŭžo – baču, taje ŭ vačach;
Baćka chmur, nie hladzić i maŭčyć, jak ściana;
Nošku dobruju nios, znać, i jon na plačach.
Hod, nia bolej, prajšło nam takoha žyćcia...
Jak kazałi ŭ siale – niechta kinuŭ urok...
Na dušy dźvie pamienšyła naša siamja:
Jeŭku Boh k sabie ŭziaŭ, ja siudy z chaty ŭciok.
Hetak śpiatrała mnie dola-bajka naviek;
Chataj staŭ mnie šynok, a śviet ceły – turmoj.
Zmarnavaŭ za ništo sam siabie čałaviek.
Praź niaŭład praŭdy ŭ nas, praz pahlod miły toj.
1911
|
|
