Лягла туманом Ночка на дварэ, Зваяванай сном Зямлі гоман мрэ. Пусткаю аднэй Поле, сенажаць, – Не відаць людзей, Песень не чуваць... Пад ляском начлег Распаліў агонь; Заяц перабег, Путам бразнуў конь. Чуй! трывожыць сны, Хвілі забыцьця, Совы, кажаны Лезуць з укрыцьця. Недалёкі бор Абярнуўся ў шум; Цёмен, глух прастор, Жудак, повен дум; Повен ценяў, мар... Штось трасе душой, – Нейкі страх і чар Ноч нясе з сабой.
[1906–1910]
|
|