I лягла ж цішына
У бары за гарой, –
Каб дравінка адна
Хоць кіўнула сабой.
Сьнег пушаны залёг
На галінах сасон,
I чарнобель, і мох
Атуліў сабой ён.
Сокат птушак замёр,
Як бы поўнач была,
Адно сьвісьне тапор
Ды зазвоне піла.
Гэта сілу сваю
Так прабуе мужык;
Рухнуў дуб на зямлю,
Як магуч і вялік...
Далей – глуш, цішына
У бары за гарой, –
Каб дравінка адна
Хоць кіўнула сабой.
[1906–1910]
|
|
