Цёплы вечар. Ціха ўсюды.
На заходзе сонца.
Хмаркі захад чуць заслалі
Тонкім валаконцам.
Зьзяюць хмаркі ў пазалоце,
Пажарам палаюць.
За гарою ціха-ціха
Песьні заміраюць.
Выйшаў рольнік з хаты ў поле
Ды па межах ходзіць,
Каб пабачыць сваім вокам,
Як Бог жыта родзіць.
Твар сур’ёзны ў селяніна,
Важны, задуменны,
Ходзіць, рукі залажыўшы
За той пас раменны.
Леглі гожымі радамі
Вузкія загоны,
Апранула зямля-матка
Кажушок зялёны.
Густа жыта маладое
Поле ўсё акрыла,
Лапушное, сакаўное –
Проста глянуць міла.
Сям-там колас раскрывае
Свой пучок зялёны,
Дзе-нідзе ўжо яго вусік
Блісьне на загонах.
Селянін глядзіць з уцехай,
Ходзячы ў тым дары...
Так ні поп, ні ксёндз ня ходзяць
Пры сваім алтары.
|
|
