|
Замкавая гара
|
|
Зь віленскіх абразоў
|
Над Вільлёй-ракой,
Па гары крутой
Туман сьцелецца;
Ня то лом-ламок,
Ня то дом-дамок
Там віднеецца.
Слаўны Гедымін,
Князь Літвы – ліцьвін,
Душа чынная,
Многа лет таму
У гэтым жыў даму,
Жыў з дружынаю.
Горда мур глядзеў
На зямлю, як леў,
Сьцяной крэпкаю;
Не адной бітвы
Тут сыны Літвы
Былі сьведкаю.
Сышоў век, другі,
I князі, багі,
Усё літоўскія,
Уцяклі зь зямлі,
I дзянькі пайшлі
Не такоўскія.
Як катух ля кур,
Дрэмле пусткай мур,
Цэгла валіцца;
Нават гнёзды віць
Птушка не ляціць, –
Знаць, пужаецца.
Адно йдуць сюды
З гарадской нуды
Адказеліцца
Бедната і «знаць» –
Віды аглядаць,
Што ў ног сьцелюцца.
Ды як згасьне дзень,
Ночкі ляжа цень
Над дамочкамі,
Людскіх шэптаў тут
Повен кожны кут
Пад кусточкамі.
А сівою мглой
Па гары крутой
Туман сьцелецца;
Ня то лом-ламок,
Ня то дом-дамок
Там віднеецца.
[1906–1910]
|
|
