Дзе зьвярнуся, сяк і так
Баюць мне ў трывозе:
Як мядзьведзь ты сьпіш, бядак,
У сваёй бярлозе.
З гэткіх баек проста сьмех –
Рукою махаю;
Ці ж бы спаці было грэх?..
Мая хата з краю.
Безь яды адзін брат ссох,
Другі чахне ў латах,
Трэйці з торбай на плячох
Кляне так жа брата.
Я сьмяюся зь іх усіх,
Рукою махаю;
Вот сваяцтва – ану іх!
Мая хата з краю.
Родзе шнур, як там ні сей,
Адны недахваткі;
Кут нявучаных дзяцей,
Хлеба ўжо астаткі.
Думак вельмі не сушу,
Рукою махаю;
Вып’ю, рэдзькай закушу, –
Мая хата з краю.
Маю родну мову, край, –
Кажуць мне так людзі, –
Толькі выпрастайся, знай,
А твой верх тут будзе!
Праўда – штось як чужняком,
Кожны мной піхае;
Ці ж адным мной? Эй, Арцём,
Твая хата з краю!
Каб было меней магіл,
А вясельляў болей,
Кожны рвецца з усіх сіл
К сьвятлу, славе, долі...
Лезьце, лезьце!.. я ж пры чом?
Рукою махаю,
Добра мне і пада дном!
Мая хата з краю.
Гэткім спосабам жыцьця
Век свой дажываю,
Вось і песьня мая ўся!
Як і ўсё, ўміраю.
На магілкі і крыжы
Рукою махаю,
Далі хату – знай ляжы!
Але і тут з краю.
[1906–1910]
|
|
