Я падару Вам кветкі,
Хоць Вы – спадар, я – пані.
Гэтай парой палеткі
Сьвецяцца, нібы здані.
Пройдзем сьцяжынай вузкай,
Зьнікнуць сьляды і сьлёзы.
Лес – задуменны, друзлы.
Вас я люблю сур’ёзным.
Тут, у пушчанскім сэрцы,
Людзі хлусіць ня ў стане.
Казкай лясной прачнецца
Стомленае каханьне.
|
|
