Перада мною воскам аплывае
Маўклівай сьвечкі зграбны стан.
Гасьцей нябачных сьветлы стол чакае,
Рэальнасьць аддаляецца ў туман.
Сіло сумненьняў, страху краты –
Усё забылася, сышло,
I толькі памяці араты
Іх душы просіць на сьвятло
Адтуль, дзе ў жыцьцяў смак віны.
Я чую галасы,
Яны...
|
|
