Пакінуты кавалак шкла,
Самотны, востры і сьляпы,
Ляціць за сонцам наўздагон.
Плыве на сплаўлены натоўп.
Нягожы, ён нясе ў сабе
Адбітак часу і дарог.
Ён нібы вечны рухавік.
Прыцісьне думку – і далей.
Пакуль ня скончыцца пясок,
Пакуль ня высахне вада,
Пакінуты кавалак шкла
Шукае для сябе вакно.
|
|
