Uładzimieru Karatkieviču
Bikłaha, kulba, torba na plačach –
Pa našym časie
vyhlad maskaradny.
Nikomu i ni ŭ čym niepaduładny
Chadok idzie, tamu što vybraŭ
Šlach.
Z dubrovy ŭ bor, ź niziny na hrudok
Idzie chadok, –
a bejbusy, baryhi
Kryčać: "Hej ty! Dzie kryž tvoj?
Dzie viaryhi?"
Chadok idzie. Tamu što jon
Chadok.
Jon vybraŭ šlach – i ŭžo nia źviernie ŭbok
Ad iściny, viadomaje spradvieku:
Amal usio, što treba čałavieku –
Skarynka chleba dy vady hłytok,
Amal usio. Amal, amal, amal...
Ale nia ŭsio – kałi kamiak u horle,
Nia ŭsio, nia ŭsio – kałi dušu ahornie
Pa niezabyŭnym niepazbyŭny žal.
Pa kim? Pa čym? Ci nie pa ŭsich i ŭsim:
Pa nałasoch tych, što na ŭźmiežku pola,
Pa tym – što praŭda, i pa tym – što vola,
Pa samym lubym, samym darahim,
Pa ŭsich, pa ŭsim – da śloz, da śloz, da śloz,
Pa samym kreŭnym u čužynnym śviecie,
Što kniažym vietram prašumić u viećci
Zasłaŭskich sosien, połackich biaroz
Ci palaŭničym roham prahudzie
La Turava – i adhukniecca ŭ Krevie...
Chaj šlach kružny, nibyta kolcy ŭ drevie,
Biaskoncy šlach. Ale chadok
Idzie.
Usio svajo z saboj niasie... Jamu
Taho davołi – bolš, čym nieabchodna,
Kab zratavać saśmiahłych i hałodnych,
Kaho? – jamu viadoma adnamu,
Idzie chadok.
Nad im daždžyć, śniažyć,
Jamu nia vyjści z hetaj kruhavierci:
Jon viedaje tak mała, kab pamierci.
I hetak mnoha viedaje, kab žyć.
|
|
