П’еса чырвоных мрояў адзiнокаму сьнiлася дрэву, На магiле Паэта кветкi ўзышлi пахiлымi крыжамi, Дрэва мае карэньнi, я маю крылы i сьпевы, Някепска было б абмяняцца, да зямлi прырасьцi нагамi. I я стаяла б нямая, Радзiма б мяне абдымала, З паперы-зямлi чырвоныя словы цягнулiся б, як кветкi... Галiны сумнага дрэва крышылi мой твар са сталі, Мой сьвет – ягоныя мроi, мой сьвет – металiчная клетка.
|
|