Сьцiплы бог паглядаў адрачона, як сьпiць чалавек,
Сьцiпла падалi вейкi з заплюшчаных шчасьцем павек,
Поўня бляклаю плямай на чорнай цьвiла прасьцiне,
I зьлiваўся з асфальтам нiкiм ня спынены сьнег.
I блукалi балесныя сны, наводзячы жах,
Ды бадзялiся псэўдаёгi па нажах.
Падавалася: толькi ты нiяк не засьнеш,
Гэтаксама, як нiкiм ня спынены сьнег.
|
|
