Я не для вас, паны, о не, У час вольны песенькі складаю, – Што спала ў сэрцы там на дне – Буджу і ў сьвет на суд пускаю. Я не для вас, паны, о не! Я не для вас, паны, о не, Падчас збываюся спакою, Калі ў вачох сьляза блісьне, Маркотнай вызвана душою – Я не для вас, паны, о не! Я не для вас, паны, о не, Свае дні лепшыя марную, – У вечнай з мукамі вайне Жыву і радасьці ня чую – Я не для вас, паны, о не! Я не для вас, паны, о не, Падняць скібіну слова рвуся На запусьцелым дзірване Сваёй старонкі Беларусі, Я не для вас, паны, о не! Я не для вас, паны, о не, Над доляй плачу свайго люду, З гразёй зьмяшалі б вы мяне Сваёй нікчэмнасьцю прыблудаў... Я не для вас, паны, о не! Я не для вас, паны, о не, Пяю. Вам не паняць мучэньня; Вам ваша сэрца не дрыгне На голас братняга цярпеньня, О, не дрыгне, паны, о не! Я не для вас, паны, о не!.. Адною ўцехаю жыцьцё вам, Зьнячулі ў сытасьці, віне, Вас не разжаліш праўды словам, О, не разбудзіш вас, о не! Я не для вас, паны, о не, А я для бедных і загнаных, Я зь імі мучуся ўраўне, Ў адных закут зь імі кайданах... Я не для вас, паны, о не! Я не для вас, о паны, не!.. Я – для тых цёмных, нешчасьлівых, Ад іх і водгаласак мне Прымчыцца па лясох, па нівах, А не ад вас, паны, о не!
8.VI.1907.
|
|