Далей і болей рвуцца і хочуць К нечаму, нечага людзі, Знойдуць, што хочуць, думкі зноў точаць: А мо ня то яшчэ будзе? Дзіўныя людзі! Проста, сьмех толькі, Лезуць, куды ні папала, Вечна іх мучаць нейкія болькі, Вечна ім нечага мала. Хай жа якому ў зубы сьмерць гляне, – Чорт за душу упляцецца, – I ўсё яго тут – дамоўка паняй, Сьпіць, ані-ні зварухнецца.
20.VII.1907.
|
|