Покуль сонца ўзыйдзе, Блудзіць цяжка ночай; Той нас тут ня крыўдзе, Хто толькі ня хоча. Колькі поля, колькі Ў тых, каму ня трэба! А ў нас гэтак мала, Што няма і хлеба. Колькі лесу, колькі, Дзе б вокам ні кінуў! А мы нат ня маем І на дамавіну. * Сьвеціць сонца, сьвеціць Падчас і ў ваконца, – Бядак за сьлязамі Ня бача і сонца. Ой, ліюцца сьлёзы І ў дзяцей, і ў маткі... Ня плачце, працуйце На чынш і падаткі. Ня плачце вы, дзеці, Ня плач і матуля, Ў бядзе вас пацешыць Ці астрог, ці куля...
26.VII.1907.
|
|