Dzie ŭ čužynie budzie sad tak hadavany,
Dzie taki tam choram važna zbudavany,
Što mnie zamianiłi b chatu i biarozki,
Chatu i biarozki biełaruskaj vioski?
#Ja. Kupała
Časam, jak tolki zaplušču ja vočy,
baču ja kraj toj, dzie mora pluskoča,
baču ja farby paŭdnia.
Baču ja mora duchmianaje kvietak,
biełyja drevy, pryhoža ŭsio hetak
ŭ łaskach haračaha dnia.
Baču niabiosnyja sinija dałi,
ŭzory, što zornyja nočy satkałi
z kroz, uspaminaŭ, nadziej...
Heta – kraina maich naradzinaŭ,
taja, što śnicca mnie nočnaj časinaj,
praŭda, radziej a radziej.
Tolki čamu ž majo serca nia jrviecca
ŭ tuju krainu, čamu jano bjecca
cicha, spakojna zusim?
Musić, čužyja paŭdzionnyja čary –
novy abraz – heny, kołišni, stary,
vycisnuŭ ŭ sercy maim.
Našaha kvołaha siniaha nieba,
našych pałosak niaśpiełaha chleba
siańnia adnych ja chaču.
Sum našych srebram razzoranych nočaŭ,
rečki, što ŭ łozach zialonych pluskočuć, –
tolki jany uvačču.
Ci ž mnie zamienić błakitnaje mora,
ci ž mnie zamieniać niaŭsiažnyja hory,
zoraŭ paŭdnia kałaśsio –
našaje ćmianaje sonca cichoje,
lubaje dumkam i sercu ŭviasnoju,
lubaje mnie nad usio?
Nie, bo la śvietłaha siniaha mora
viečna ab radaści chvałi havorać,
tam ad jaje nie ŭciačy,
bo tam biaz pracy, a rodziać ziarniaty,
bo tam čužoje nam viečnaje śviata,
tamaka serca maŭčyć.
Tut ža ž, u nas, pa hajkoch, pieraleskach
pośla zimy zaćvitajuć praleski,
ściužu źmianiaje viasna.
Tut paśla hora žyćcia šlach śviatleje,
tut paśla śloz raśćvitajuć nadziei
tut i u sercy viasna!
1920
|
|
