Сьветлы дзень дагарае над сумнай зямлёю...
Ліпаў лісьцейка фарбай гарыць залатою,
сад пажоўклы цямнее, маўчыць.
Каля яблынак сьцені кладуцца густыя,
пацямнелі ігрушы й кляны маладыя,
зараз ясны заход дагарыць.
Аджываюць нячутна жаданьні
ў гэты час, час маўклівы зьмярканьня.
Я хачу на часінку забыцца аб горы
і глядзець, як у рожавым захаду моры
сонца косы бярэцца тапіць.
Я памерці хачу вось такою парою,
хваляй сонца залітая ўся залатою,
больш каб слова ня чуць: «Пацярпі!»
Аджываюць нячутна жаданьні
ў гэты час, час маўклівы зьмярканьня.
Я хачу ў гэты момант пазнаць сваю долю,
я хачу зьведаць шчасьце, хачу я на волю,
ў далі родных, шырокіх палёў!
Я хачу, я хачу... Ды няма ў мяне сілы,
каб ня думаць аб тым непрыхільным, нямілым,
сумным часе апошніх гадоў!
Аджываюць нячутна жаданьні
ў гэты час, час маўклівы зьмярканьня.
Сад маўчыць... Не пяе, як раней, як вясною,
аб тым шчасьці, жыло што калісьці са мною,
сад маўклівы і цёмны стаіць.
Каля яблынак сьцені кладуцца густыя,
пацямнелі ігрушы й кляны маладыя,
зараз ясны заход дагарыць.
Засынаюць нячутна жаданьні
ў гэты час, час маўклівы зьмярканьня.
1920
|
|
