Lubiać ludzi pryhožyja pieśni,
lubiać sumnyja huki žalejki,
jak pahodnyja dni napradvieśni,
jak razdolle, jak śpieŭ sałaviejki.
Lubiać kazki ab dziejach minułych,
ab žyćci svaich prodkaŭ svabodnych,
ab huščarnych baroŭ šumach-hułach,
ab pradonnaści rek mnahavodnych.
Lubiać pieśni ab słavie, ab dołi,
ab asiłkach viałikich, mahutnych,
ab bratoch, što kanałi ŭ niavołi,
ab časinach staronki pakutnych.
Nie było zapraŭdy mo ničoha,
mo i pieśni i kazki minučy, –
čuje serca ŭ ich huki byłoha,
a duša uzdychaje baluča.
Tyja ŭzdychi mo vietryk padchopić,
paniasie i raźvieje u połi...
A kałi jon skanaje pavołi,
kałi ŭ chmarach błisk sonca utopić
i tuman papaŭzie nad lasami,
nad asinaŭ siamjoj pałachłivaj,
nad zialonaj niaśpiełaju nivaj
darahimi, maŭlaŭ, pajasami,
kałi noč zapanuje usiudy,
kałi vypaŭzuć nočnyja čary,
duchi-ścieni ahornuć abšary,
sny splatucca, sny-mary i cudy,
kałi smutnyja nočnyja huki
pałijucca z-za chvalaŭ tumanu
na hłuchuju lasnuju palanu
i zamre ŭsio ad dziŭnaje muki,
jak žyćcio pryabierniecca kazkaj,
kałi z kazkaju serca źłijecca, –
mo staroje ŭ dušy strapianiecca
i pryvabić niaźviedanaj łaskaj?
Javaj stanucca hožyja pieśni,
javaj stanucca huki žalejki,
śvietłaj javaj, jak dni napradvieśni,
jak razdolle, jak śpieŭ sałaviejki.
1921
|
|
