Ja lublu pieśni vietra u połi I viasiołych śniažynak hulniu, Kałi ŭ chacie nia chočacca bolej Mučyć dumkami dušu svaju. Ja lublu vyjści ŭ čas, kałi chmary Daharać, kałi zachad zahas, Kałi cieni ahornuć abšary I źmiarkańnia zimovaha čas... Ŭ vioscy cicha – ŭsio śnieham adzieta, Ŭ biełaj ryzie rabiny stajać. Ŭ voknach zorki čyrvonyja śvietła Tut i tam, zahareŭšyś, dryžać. Zasypajučy sad kala škołki, To barždžej, to pacichu iznoŭ Pyłam syplucca lohkim ihołki Ź nieabsiažnych niabiesnych paloŭ. Husta, husta latuć jany, jrvucca, Mčacca ź vietram u bieły prastor, To – rassyplucca, ŭ volchach sabjucca, To – chavajuć ahieńčyki zor... Ŭsio źmiašałasia ŭ połi, zdajecca, Vichor krucicca, bjecca, piaje. Mo zmahajecca z kim, mo śmiajecca? Mo chavaje nadziei svaje? Les, dzie chvojki, sasonka ŭ sasonku, Ŭ jasny dzień vyrastałi ścianoj, – Mhły ahornuty biełaj pialonkan, Mhły, što nieba źmiašała ź ziamloj. I ŭsiu noč u bialejučym połi Karahody śniažynki viaduć, To bajukajuć pieśniaj ab dołi, To chaŭturnyja himny piajuć.
1921
|
|