Hułka hrymiełi ŭ bary tapary,
huł nie ścichaŭ ad zary da zary.
Padałi ź jenkam pakutnym sasonki,
stan vyhinajučy tonki i honki.
Dzieści ŭ huščary na dniščy łahčyny
ŭ žachu niaŭścišnym dryžełi asiny,
śmiahnuŭ małińnik na ladach, i soch
šery, karčami razvorany moch...
Płakaŭ čarot, pa bary, nad bałotam,
hrahaŭ krumkač-harładzior pieralotam,
šeryja sovy načy nie čakałi,
vuchkałi skroź, što im bor vysiakałi.
A u huščary, prysieŭšy na pnišča,
płakaŭ sutońniami dzied-lesunišča.
Płakaŭ stary, abcirajučy vočy,
ślozy bujnyja spłyvałi ravočkam
z tvaru ŭ kary j łišajoch sivavatych,
źziałi rasoju na vusach kałmatych.
Płakaŭ lasun, što lasy vysiakałi,
roŭ, ažno recha huło pa-nad halaj
boru, vichuraj vałośsi sivyja
ŭźniaŭšy, za chvoi čaplaŭ baravyja,
błytaŭ-irvaŭ u viaršałinaŭ holłi,
zory źmiatajučy ź niebnaje stołi.
U doŭhaj kašułi, rusałkami tkanaj
z łykaŭ łazovych i ściobłaŭ tryścianych,
padpierazany paŭzkoj dzierazoju,
chvojaj tchnučy dy hrybami z vuzoju,
tupaŭ lasun, uzdychajučy hłucha,
raz – zaniamieły, słaby ad sukruchi,
raz – ravučy, jak toj tur krutarohi,
topča uročyščy ŭ złości j razłohi.
Hud idzie boram... Pužłivyja sovy
ŭ dupłach ślapyja chavajuć hałovy,
moŭčki zajcy kasavuracca ŭ strachu,
chmaraj zryvajucca čornaju ptachi...
Ludzi, pačuŭšy źniačeŭku hrymoty
ź jasnaha nieba, žahnajucca ŭpotaj,
paciery šepčuć,
a sivierki viečar
pieršaje žoŭtaje łiście kamiečyć,
krucić viry ź jaho, kružyć, kałyša
ŭ žuchłaj, niamoj, naściarožanaj cišy,
čujna dvary uhladajucca ŭ zmrok,
spać i nia słuchać składajuć zarok...
1921
|
|
