Максіму Гарэцкаму
Неба сіняе, сіняе, сіняе... Ані межаў у ім, ані дна. На зямлі ж прыгажуняй-княгіняю пазірае мне ў вочы вясна. Лазьнякі срэбным пухам акрыліся, вецер пыл па-над імі мяце, тут – пралескі ў раўку затаіліся, сірацінай фіялка цьвіце, там – жаўцеюць вяночкі вясновыя красак нейкіх нязнаных яшчэ, там – ізноў – залатыя, ліловыя... Зь іх вясна дываны свае тчэ. Як тут ціха, ні гулу, ні гоману, пачынае нат сум засынаць, ды душою жывою, нястомнаю чую ўсё ж я, што ўсюды вясна. I нічога мне ўжо не жадаецца, ні каханьня, ні сьветлых мінут, у душы маёй штосьці зрываецца, што няўзнак адцьвітае, а тут – тут фіялкі цьвітуць цёмна-сінія, сеюць водар салодкі вясны, што брыдзе прыгажуняй-княгіняю, рассыпае вясновыя сны.
22.IV.1921.
|
|