Tolki ŭčora, zdajecca, płyłi ručai
i viaśnianaje sonca ziamlu całavała,
a siahońnia ŭžo žutła žaŭciejuć łisty,
a siahońnia ŭžo vosień biazmała.
Tolki ŭčora, zdajecca, praleski ćviłi
i ŭ šaŭki prybirałisia ciškam biarozy,
a siahońnia ŭžo jabłyki z drevaŭ źniałi
i pa škle płyvuć vosieni ślozy.
Tolki ŭčora, zdajecca, nad zmročnaj rakoj
sałaviej załivaŭsia,
my ž – dychać nia śmiełi,
a siahońnia ŭžo poŭnicca serca tuhoj,
byccam ščaścia j tady my nia miełi...
1922, Vilnia.
|
|
