Ciamnieje zachod nad pałoskaju boru
daloka... daloka... Nad samaju ž skroniaj
šapočuć hałiny raśćviłaje łipy,
što ćviet załaty dołu syple i syple.
Uspychnułi pieršyja zory ŭ pradońni
nad ciomnaj, dalokaj pałoskaju boru.
I noč aharnuła śviet siniaj tuhoju,
i ścichłi ŭ toj sini apošnija huki...
Dy dumkam, chacieńniam – niama supakoju,
płyvuć jany, dumki, jak chvałi rakoju,
až chočacca vyciahnuć, vykinuć ruki
u noč, što nakryła śviet siniaj tuhoju...
1922, Vilnia.
|
|
