Недаверліва ноч надыходзіць,
нешта слухае... Дых пераводзіць...
Цішыня... цішыня... цішыня...
Ў сінім сьцені схаваліся вулкі,
гоман места, далёкі а гулкі,
зьнік з апошнімі косамі дня.
Ў небе зоры сьмяюцца празь сьлёзы,
і хоць ліпы дрыжаць ад марозу,
а сьмяюцца чагось і яны.
Дык няўжо ж нас жыцьцё так стаміла,
што ня знойдзем хаценьня ці сілы
усьміхнуцца празь сьлёзы і мы?
1922, Вільня.
|
|
