Клічуць вечарам зоры ў сусьвету прасторы...
Поўны нейкае зморы ці прыгноблены, хворы –
не ідзе чалавек...
Ночкай месяц варожа так прынадна, прыгожа...
Гэй, паслухаеш, можа, кінеш жыцьце, нябожа?
Не, ня йдзе чалавек...
Не, ня йдзе, хоць паволі сэрцам рвецца да волі,
штодня нудзіцца болей – і жыве мімаволі,
несьвядома амаль,
Хоць да самага раньня лёс ягоны – змаганьне,
сумаваньне па шчасьці ці па долю сяганьне,
неакрэсьлены жаль...
1923
|
|
