Dzie ty, chatka, dzie siałibka,
Rodny moj kutočak,
Što mnie daŭ by skarataci
Reštu dzion i nočak?
Dzie zahon ziamielki čornaj,
Darahaja niva,
Što dała b mnie naciašacca
Z załatoha žniva?
Dzie ty, konik moj, bułančyk
Chto ciabie dzie spaściŭ,
Što pavioz by, što pamčaŭ by
Ŭ śviet, za les, pa ščaście?
Dzie pryjaciełi, družočki,
Rodnyja, čužyja,
Što mnie b kryŭdaj nie sušyłi
Lety maładyja?
Dzie ty, lubaja dziaŭčynka,
Roŭnaja ćviatočku,
Što mnie začyniła b vočy
U apošniu nočku?..
Što było, što nie – spłyło ŭsio
Jak vadzica ŭ mora,
Zastałisia tolki dumki
Na biadu, na hora.
Zastałisia tolki pieśni,
Dy što ź imi budzie:
Dola smutkam aplataje,
Śmiecham beściać ludzi.
1911
|
|
