Вам, цемратворцам блізкім, далёкім,
Шлю свой прывет і ласку ад сэрца;
Дзякуй шлю вам, шмялям сьлепавокім,
Дзякуй! Хай далей моц ваша прэцца!
Піце, смакчыце кроў маю з жылаў,
Будзе хай сьліўням, піяўкам завідна,
Рыйце, капайце брату магілу, –
Вам толькі гэткай працы нястыдна!
Можаце рыці, віцца, кусацца, –
Мне ўжо ня страшны рык ваш зьвярыны -
Вырвіце жылы, сэрца ня дасца,
З вашай крывавай вырвецца ціны.
Мне ўжо ня страшны крыўды аковы,
Любасьці братняй ясным пажарам
Кіну у попел цемры асновы
Гніць пад нагамі лозным папарам!
Жыў і бяз вас, жыў і між вамі,
Толькі, як воблак, быў я свабодны,
Спутаць ня даў я дум ланцугамі,
Не аплуціў іх сьвіст ваш нязводны.
Дух мой свабодна з вашых цянётаў
Выйсьці здалее к яснасьці Божай,
Не апаганен выйдзе з балота,
Далей к высотам, шлях свой праложа;
Далей, дзе йшчэ беларуская думка
Зоркай сягнуці часу ня мела,
Дзе толькі злосна чорны птах крумкаў,
Дзе хітры зьвер паношыўся сьмела.
Дзе торг з адвечнай праўды зрабілі,
Сьлёзамі ўткалі радасьць і шчасьце,
Дзе толькі сонца звод не асіліў...
...Сонца ня вашай чэрні раскрасьці!
Славу маю ня вам, падваротні,
З гразьзю мяшаці хлысцьбай падлыжнай, –
Сам я судзьдзёю! Й прышлых лет сотні
Выдадуць суд свой правы, ня кніжны.
Вы мне маіх год не гадавалі, –
Летаваў сам я, зімку праводзіў;
Віхры і буры сілу давалі,
Крыльле даў новы промень на ўсходзе.
А хоць бяз часу ўдасца вам нэтрай
Вычасаць гроб мне, косьці скрышыці,
Я не памру ўвесь, як ня мруць ветры, –
Будзе пракляцьце вам усім жыці.
Цень з таго сьвету ўстане мой ноччу,
Прыйдзе пад вашы сховы гнілыя
І засьмяецца грозна у вочы,
Аж ваша хеўра гібельна ўзвые.
1911
|
|
