Каб я князем быў ўладарным Гэтых ніў і хат, – Быў бы князем гаспадарным, Вёў бы добры лад; На пасадным мейсцы б селі Права і закон, Праўду вечную ўсе б мелі – Вечавы свой звон. Не цягнуў бы я з падданых Крыўдай соль і хлеб, – Кожны сам сабе ад рана Малаціў бы цэп. Каб я сонцам залацістым Плаваў над зямлёй, Быў бы сонейкам вячыстым Летам і зімой. Не лажыўся б на разлогі Непраглядны цень, Асьвятляў бы ўсе дарогі Ўночы і удзень. Гадаваў бы ў вечным цьвеце Поле і лугі, Распаліў бы ўсе на сьвеце Путы-ланцугі. Каб я рэчкай быў міжгорнай На зямлі маёй, Быў бы рэчкай жыватворнай Для старонкі ўсёй. Ажыўляючай крыніцай Быў бы наяву, Чыстай, шклістаю вадзіцай Змыў бы сон-траву. На засушаныя кветкі Клаўся бы расой I каціўся б праз палеткі Сьветлай паласой. Каб я птушкай быў крылатай, Пець і лётаць мог, Быў бы птушкай незаклятай, Па расе ня сох. Груганом бы я ня крумкаў, Не наводзіў сьлёз, А на крыльлях нашу думку Да Бога б панёс. Крыўду-ведзьму нашых межаў Беднату і цьму, – Ўсё б папраўдзе, як належа, Вылічыў яму...
1911
|
|