Куды ні глянеш – людзі, людзі, Куды ні глянеш – шэльмы, шэльмы, Куды ні глянеш – б’юцца ў грудзі, Што значыць: правільныя вельмі. Адзін накраў – багацьце ўмножыў, Другі згалеў, галей сабакі... Бяду нажыці ўсякі можа, Бяды пазбыціся – ня ўсякі. Аслу з напоўненай машною Леў акаваны лапы ліжа... Рака затоўчана крывёю, Ўдава заводзіць каля крыжа. Дабро і зло – ў аднолькай мерцы; Сьвіньня сьвятыя думы блоце, Вужакі сыкаюць на сэрцы, Душа валяецца ў балоце. Крутым хвастом на ўсе староны, Як сучка, доля меле, дзеле: Адным спраўляе пахароны, Другіх склікае на вясельле. Няпраўда праўду акялзала I едзе людскасьці па сьпіне, А чалавек – ком гною, сала – Быдлём, сьляпнём жыве і гіне. Адзін чорт весел, зубы скаліць, Загаціў некла да варотаў; Рад шэльма: польку зь ведзьмай валіць... Такі разлад – яго работа!
1907
|
|