Даль, нябёсаў туманная даль
тае, гасьне над ліпаў калёнамі,
што усталі суценьмі зялёнымі
паміж доляй ды много, на жаль,
і зьвіняць пад дажджом, як крышталь.
Цішыня... цішыня над старонкаю.
Ў срэбнай золкасьці травы дрыжаць.
Нат жаўронак ізь песьняю звонкаю
ў гэткі дзень не ўзьляціць – сенажаць
срэбрам гукаў зь нябёс бласлаўляць,
ані з зоркай рамонкавай тонкаю
летні вецер ня прыйдзе гуляць...
Божа! Дні мае, хіба што шчасныя,
ціха сходзяць, сплываюць удаль,
па сабе пакідаючы жаль,
па мінулым – тугу перадчасную,
што зьвініць, быццам кропляў крышталь.
I пытаюся з болем міжвольным я:
што ж ты робіш з душою, з сабой,
як праходзіш жыцьця пуціной,
што ты робіш із воляю вольнаю,
бо мінуць – і ня вернеш, на жаль.
1924, Хэлмна.
|
|
