Вечар неба фарбуе ў гарачыя тоны,
чыстым золатам густа залоціць рабіны,
і здаецца паветра густым і зялёным,
бы вада у вазёрах, зялёных ад ціны.
Гаснуць косы на вежах гатыцкіх касьцёлаў,
запаляючы шыбы дзіўнымі агнямі.
Зоры –
вочы малых засмучоных анёлаў –
мігацяць у хмурынах, парваных над намі.
Час таёмны – ня ноч, ані дзень, калі сьцені,
сьцені ночы зьліваюцца з косамі сонца,
калі хочацца раптам устаць на калені
і стаяць так, бяз руху, маўкліва, бясконца...
Ў гэты час аджывае у думках старое,
ўспамінаюцца даўныя сэрца хваробы...
I так лёгка душою – вячорнай парою –
зразумець сьвету сумы, сумлевы й жалобы!
1924, Хэлмна.
|
|
