I пярловыя хмаркі вяночкі плялі
над паўсоннай імглістай прасторай зямлі,
і цалункі гарачыя сонцавых кос
зь сініх-сініх празрыстых сплывалі нябёс,
і пралескі ўсьміхаліся ў сьцені лагчын,
і ў мутной, але сіняй вадзе каляін
запаляліся сонцам мільёны агнёў, –
бо вясна йшла у руні палёў.
I дрыжэлі знаёмыя струны ў душы,
пазрываныя ў часе зімовай цішы,
і хацелася некуды йрвацца, ляцець,
і хацелася крылы птушыныя мець,
і хацелася сьвет абымаць, цалаваць,
і пяяць, і пяяць, і пяяць, і пяяць, –
бо йшчэ раз за маіх пералётных гадоў
ішла вясна ў зеляніне садоў!
1928, Хэлмна.
|
|
