Apuściłi biarozy zialonyja ruki ŭ raspačy,
bolš nia chočuć raści, zielanieć, ani hutarak viości,
šery zmrok nad ziamloju paŭzie, noč i ciemru ściudzionuju vieścić,
ledź kałmaty łaźniak varušycca ŭ łahčynie dy dzieści
zdań-sava hłucha płača...
A noč čornaje koła ściskaje naŭkoła, ściskaje,
ŭsio błižej i ščytniej, až zaciśnie, zadušyć, zdajecca.
Cišynia uzdychaje ciškom, a mo kpłiva śmiajecca.
Serca bjecca tryvožnaj biaskryłaju ptuškaj u kletcy,
ŭ čornaj nočy ratunku šukaje...
Nie, parvieciesia struny hudłivyja – nočnyja huki,
rasstupisia, kałmataja noč, i puści majo serca na volu,
da žyćcia, da śviatła, da natchnieńnia, da ščaścia biaz bolu!
Srebnaj stužkaj tuman-pustaćviet źnik, rastajaŭ u połi
i ŭharu uźnimajuć biarozy zialonyja ruki...
1933, Chełmna.
|
|
