Чырвоны бляск асеньні захад праз рэдкі кужаль хмараў цэдзіць, густы сасоньнік крые бляхай з рудава-жоўтай чыстай медзі. Чырвона й сіне ў соснах гонных, на ймхі кладуцца пасмай сьцені, і пах гаркі, лясны, сасонны ўстае зь зямлі, як сон асеньні. Яшчэ часіна – і з гушчараў маўчком, нячутна выйдзе цемра, ўнізе, паміж камлёў няздарных, клубком разблытаецца шэрым, павісьне зрэб’ем нечасаным над лесам сьцішаным, над намі... О, ноч, жывога дня нірвана, Прыйдзі й суціш, суціш нас снамі!
1936, Равіч.
|
|