Чырвоны бляск асеньні захад
праз рэдкі кужаль хмараў цэдзіць,
густы сасоньнік крые бляхай
з рудава-жоўтай чыстай медзі.
Чырвона й сіне ў соснах гонных,
на ймхі кладуцца пасмай сьцені,
і пах гаркі, лясны, сасонны
ўстае зь зямлі, як сон асеньні.
Яшчэ часіна – і з гушчараў
маўчком, нячутна выйдзе цемра,
ўнізе, паміж камлёў няздарных,
клубком разблытаецца шэрым,
павісьне зрэб’ем нечасаным
над лесам сьцішаным, над намі...
О, ноч, жывога дня нірвана,
Прыйдзі
й суціш, суціш нас снамі!
1936, Равіч.
|
|
