Слата... Асеньняе зьмярканьне
глядзіць вачмі сьляпымі ў змрок,
дзе парудзелым мокрым зданьнем
плывуць бярозы празь пясок.
Плывуць і белымі рукамі
ірвуць густы, густы туман,
а над слатой, над туманамі
нябёс палатаны рызман...
Бязьлюднай пушчай выдаюцца
нябёсы, сінія даўней,
у сьценях восеньскіх, у пустцы
штораз пусьцей, штораз цямней.
I толькі рад бярозаў нема
з вачэй сьляпых страсае жаль...
Спраўляюць восень, ноч і цемра
глухі, распачны фэстываль.
1936, Равіч.
|
|
